Blijven noemen

Laten wij de namen blijven noemen
van hen die ons ontvallen zijn.
Ze zijn voor ons geplukte bloemen
die bloeiden in de zonneschijn.
Laten we hun namen blijven zeggen,
't zijn klanken van 't voorbije leven.
Daar mogen wij dankbaarheid in leggen,
dat wij hen kenden, nog om hen geven.

Laten we hun namen blijven fluisteren.
soms met een traan, soms met een lach.
Naar de herinneringen blijven luisteren
van ieder jaar, elk uur en elke dag.
Zo worden mensennamen niet vergeten
als nooit bemind en nooit gekend.
Zo mag een ieder van ons weten
dat een gemis ook nimmer went.

Laten we de namen steeds weer zeggen.
Het was een leven eens op aard' geboren.
Al hun namen in Gods handen leggen.
Daar zijn ze veilg, niet voor ons verloren.