Anoniem

Een leven in vergetelheid
zoekt rusteloos naar vluchtige geborgenheid 
en naar een troostend woord
al was het vaak te veel gevraagd,
een zware last van onmacht
die een mens ternauwernood verdraagt.
 
Goedkoop vertier en dolgedraaide shots
raken slechts even het geluk, wat tilt naar ongekende sferen.
Wie kon de koude kilte van haar weren?
Soms in een flits vond zij haar kinderlijke trots.
 
En in dit strijdgewoel van enkel overleven
werd jij geboren, ons klein onmogelijk geluk;
een zonnestraal breekt door,
de redeloze razernij viel vloekend stuk,
maar ras werd lijf en goed door dit gekooid bestaan
opnieuw vergeven.
 
Zo leeft een schijnbaar leven voort,
verwoest, ten dode toe geschonden,
totdat het sterft, geblutst door zo veel wrede wonden;
verbroken wordt voorgoed een broos gerafeld koord.
 
Is dit het einde van een nooit voltooid begin?
Nee, zegt de Heer,
voor ieder die mijn roepen heeft gehoord,
staat open, wagenwijd, die paradijselijke poort;
een engel draagt je koninklijk naar binnen
en zingt met gulle lach: kom in, jij mensenkind, kom in!
 
 
In memoriam Michelle*
 
* een door drugs en prostitutie verwoest leven, overleden
  op 48-jarige leeftijd, biologische moeder van onze geadopteerde
  dochter.