Verstilling

Ik zie een ongerept sneeuwveld
waarin ik jouw voetstap zie sporen
daar waar ik eerst nog de mijne meetel
gaan die langzaamaan verloren

je gaat waar ik niet volgen kan
maar ik zie je spoor verdergaan
steeds vager en in je eigen ban
ga je op de verstilling aan

ik zie ook twee voeten in de sneeuw
met de neuzen naar jou toegekeerd
dan glijd jij binnen in Zijn eeuw
hier zie ik geen voetstap meer

mijn hart bloedt, mijn ogen tranen
het afscheid valt mij zo zwaar
maar op 't einde van je lijden zeg ik Amen
nog even en ik zie jou Daar