en je ziet ze meestal niet,
al die uitgestorte tranen
in een poel van stil verdriet.
Dagen zijn er in een leven
waar het licht geen ruimte krijgt
en een golf van doffe wanhoop
haast tot aan de lippen stijgt.
Er wordt zoveel afgebeden
in het hart van menigeen,
die verslagen en geteisterd
zich vernield voelt en alleen,
zoekend naar het enkel woordje
van een blijde zekerheid,
dat God nog Zijn liefdeblijken
als een warme deken spreidt.
Er wordt zoveel afgeworsteld.
Doen we daar nog wel iets aan,
door een stukje met vermoeiden
helpend, troostend mee te gaan,
drogend de geweende tranen,
sprekend een bewogen woord,
dat als een akkoord van liefde
door de naasten wordt gehoord?
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.