keken mij verdrietig aan.
Leken mij te willen vragen:
"Hoe zal het nu verdergaan?"
Twee blauwe kinderogen,
treurig kijkend, vol verdriet,
uit het mondje klonk de droefheid,
geen schaterlach, geen kinderlied.
Twee blauwe kinderogen,
dikke tranen van verdriet,
"Mama hou toch op te huilen,
mama toe nou, huil toch niet."
Deze woorden van mijn jongen,
waren schrijnend, deden pijn.
Ik heb gebeden tot de Vader:
"Wilt U bij mijn kindje zijn?"
Twee blauwe kinderogen,
kijken mij weer lachend aan,
dankbaar kniel ik nu voor Jezus,
de Heer laat nooit een bidder staan.
