Uit handen geven

Diep in ons hart verborgen
ligt vaak een stil verdriet.
Maar ondanks pijn en zorgen
ziet toch die ander 't niet.
Wij willen niet bekennen
dat angst en pijn bezeert.
We denken: 't Zal wel wennen
als men ook maar van zegen leert.

Diep in ons eigen leven
willen we sterk, onkwetsbaar zijn.
Moeilijk ontvangen, meer te geven
negeren we de pijn.
Zien we niet meer de handen
zo naar ons uitgestrekt.
Negeren we de banden
door liefde opgewekt.

Soms krijgen zwarte dagen
toch weer een kring van licht.
Als mensen helpen dragen
zien wij ook Gods gezicht.
leer ons dan te vertrouwen
op licht in donk're dag.
Leer ons op God te bouwen.
Leer dat ik leven mag.

Heer laat ons toch ervaren
dat U ons allen kent.
Ons in uw trouw bewaren
omdat u trooster bent.
geef ons dan open ogen
voor ieder die ons ziet,
en vol met mededogen
wil troosten in verdriet.