Sorry, ik heb voor jou
momenteel geen plek
geen ruimte in mijn hart.
Mijn agenda is vol.
Ik moet voort
snap je, verder.
Carrière, eigen huis, verre reizen.
Maar misschien dat ik daarna
een plaatsje in mijn leven
kan vrijmaken voor jou.
Verder, haastig,
niet stilstaan
opgezweept door anderen
en door mijn eigen ik.
Waar is het kind in mij gebleven
dat genoot van elk moment?
Elke nieuwe dag
zat immers vol verrassingen.
Waar is het Kind in mij gebleven
dat kwam om het leven te brengen?
Dat mij wijst op de mooie dingen
die elke dag mij brengt?
Het Kind, voor wie ooit
ook geen plaats werd vrijgemaakt.