Oudejaarsgedachten

Uren, dagen, maanden, jaren
vlieden als een schaduw heen.
Als ik even stilsta, denk ik:
Mensenlief, waar moet het heen?
Blijft de aarde nog wel draaien
door het grenzeloos geweld,
waar zo menig mensenleven
voor de ander niet meer telt?

Als de klok slaat gaan we toasten.
"Karel, schenk nog maar eens in!"
En we hopen met z'n allen
op een fonkelnieuw begin,
waar elk slachtveld is verdwenen
en slechts vrede heersen zal,
op dat kleine stipje aarde
in 't onmetelijk heelal.

Even is het alom rustig.
Handenschuddend, blij van zin
gaan we met elkaar verbroederd
't jaar, dat voorligt, zingend in.
Maar de tweede dag verneem ik,
uit de kijkbuis en de krant,
dat de pas gebluste vuurzee
weer in hevigheid ontbrandt.

Wanneer wordt de wereld wijzer?
denk ik, voor het slapen gaan.
Zal er ooit eens iemand opstaan,
zeggen:"Nu is het gedaan!"
Eens gaf iemand de belofte
dat Hij wederkomen zal.
Zal het niet de Redder blijken
voor dat stipje in 't heelal?