die rijmt op 'n enkel blekend blad
van herfst vol gloed
en triomferend
afstand neemt van pijn en
rouw en het leven dirigeert
om zijn kostbare overvloed
Priem geen lichtflits door het
woud, een rilling die me meeneemt
naar een tijd
vol herinnerde koestering, geborgenheid
maar ook vol schaamte
want ik negeerde ze één voor één en
was ze bijna helemaal en voorgoed kwijt
Raak me opnieuw maar dan
zonder bitterheid, in dromen van
een andere kant
waar mijn zwakheid wordt genegeerd
en ik samen met jou nog eens
voor één voor één keer opnieuw lopen kan
als onbekommerd kind aan oma's hand