Zij zijn, die ons zijn voorgegaan
Die voor ons hebben ingestaan
En zoveel lieve offers brachten
Hoe vaak nog, zijn wij zo ineens
Door slechts een woord, een geur of beeld
In vroeger wereld, onverdeeld
Gewoon geborgen en vereend
Ach, met al wat wij nu weten
Zal 't ook niet alles zijn geweest
Maar wat toen telde, toch het meest
Is wat nu nostalgie zou heten
Gewoon, zo samen in de kerk
In één bank met al diegenen
Waaraan je naam en liefs ontleende
Jouw hand in vader's, groot en sterk
En nu, volwassen, mag je kiezen
Uit normen, waarden en geloven
En toch, dat vuur van hen dat zal nooit doven
Die liefde, zul je nooit verliezen
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.