Van rups tot vlinder

wee mij, ik was een rups
elke hindernis leek veel te groot
ik slaakte zucht na zucht
miste aldoor net de boot

wee mij, ik was een rups
die wilde vliegen maar niet kon
snel verging mij alle levenslust
ontmoedigd zeeg ik neer in een cocon

wee mij, ik was ingesponnen
in een manteltje van pure zijde
zelf had ik dit niet verzonnen
't kon mij dan ook niet verblijden

toen begon er iets in mij te kriebelen
ik moest eruit, uit die cocon,
heftig hing ik opeens te wiebelen
in de warme voorjaarszon

mijn manteltje dat scheurde
ik worstelde mij omhoog,
wat er toen met mij gebeurde,
prachtig, ik had vleugels en ik vloog

dag vlinder, zei toen mijn God,
van Mij heb je vleugeltjes gekregen
sla ze uit en kijk niet meer om
je cocon is leeg, ga nu met Mijn zegen