Als 't vlammetje dooft in 't hoofd

Hij vecht voor het behoud van zijn memorie,
vreest nog meer het verlies van eigen historie,
steevast en heel stellig blijft hij ontkennen
dat het wakkerende vlammetje in zijn hoofd,
nog na walmt maar uiteindelijk wel langzaam dooft.

Keer op keer kijkt hij weer naar mooie plaatjes,
daarop staan zijn geliefde en trouwe maatjes,
vrienden zijn voor hem de levende verbinding
tussen het “momenteel nog zeker weten”
en het “haast bijna allemaal vergeten”

Hij ervaart daarbij een gevoel van onbehagen,
het slijtend besef dat zijn herinneringen vervagen,
en voelt dat zijn leven verschiet van kleur
‘t verandert in een matte dagelijkse sleur
levenstijd verliest meer en meer zijn fleur.

Zijn trouwe maatjes, allen ook al oud en grijs,
kunnen het niet aan zo naar hem te kijken
en zeggen: ach... hij is niet goed, hij is niet meer wijs
en zelf zijn zij ook bang om op hem te gaan lijken
en gaan hem daarom bewust meer ontwijken.

Als zijn vlam dan voorgoed is uitgegaan,
klaagt het geweten die vrienden aan
en geeft hen heel duidelijk te verstaan
wat zij schuldbewust zelf al wisten
en jammerlijk die vriendschap verkwisten.

Wat je minimaal voor een vriend moet doen
uit wenselijk en meest menselijk fatsoen
dat is wel dit: dat je oprecht voor een vriend bidt.

Mogelijk breekt voor u ook het moment eens aan
om dezelfde weg als jouw vriend te moeten gaan.
Stel je vertrouwen daarom op een echte Vriend,
een vriend van nu, van later en van weleer
op Jezus Christus, de Verlosser, Hij is de Heer.
Hij laat jou nooit alleen.