dementie

brief aan Onze Vader

ik weet niet waar ik ben
dit is mij vreemd gebied
de kamers zijn mij onbekend
en ook de mensen ken ik niet

er lopen vrouwen in het wit
die allen Zuster heten
zij wijzen waar ik zit
en helpen mij met eten

gezichten ben ik ook vergeten
zelfs van haar, die mij noemt "Mam",
ik kijk haar aan, maar zou niet weten
met wie ze mij verwarren kan

mijn naam ... hoe heet ik ook alweer,
vreemd dat ik die niet meer ken
wat zei toch laatst die witte meneer,
ach ja, hij noemde mij Dement

vergeef mij dit verwarde schrijven
ik vind hier niets meer dat mij bindt,
daarom bid ik U dichtbij te blijven
was getekend:
                      Uw verdwaald en angstig kind