Die ene zin, toen werd plots’ alles anders…
Die ene zin: Het is voorbij, gedaan...
We kunnen slechts de pijn nog wat verzachten
zodat je zonder lijden heen zult gaan.
---
’t Was of mijn lichaam langzaam werd verbroken.
Ik liet mijn tranen in de vrije loop
en toen ik op mijn beide knieën neerviel
bad ik tot God: Is er dan nergens hoop?
Is er dan nergens uitzicht en verlichting?
O, zie toch in genade op mij neer!
Toen nam de Heer mij bij mijn beide handen
en zei: Mijn kind, huil maar niet langer meer.
Ik zal je leiden in je bange dagen,
Ik zal je dragen, neem van jou je kruis!
Wees maar niet bang, kom maar met al je vragen,
Ik troost je, breng je veilig naar Mijn huis!
---
Die ene zin, het heeft mijn hart veranderd.
Die ene zin, het bracht mij dichterbij
de Heer, die mij daarstraks naar Huis zal brengen!
Wees maar gerust en huil maar niet om mij.
Geschreven. n.a.v. een verhaal
