Het grijs in de lucht
verdrijvend het blauw
weerspiegelt precies
hoe ‘t gegaan is met jou
ineens die boodschap
die alles verkleurde
en maakte dat velen
nu met jou treuren.
Je wordt niet meer beter
dat doet diep verdriet
het lijkt zo oneerlijk
we begrijpen het niet
zo jong, zo sportief
nu toch zo hard ziek
we voelen verbijstering,
boosheid, paniek.
God van ontferming
houdt ons stevig vast
we bidden om troost
en kracht voor die last
die struikelen doet
hier in de woestijn
laat Uw levend water
de krachtbron toch zijn.
Uit empathie geschreven als poging woorden te geven aan gevoelens van de ongeneeslijk zieke medemens en de direct betrokkenen.