Wat kan het leven soms ineens zo leeg en somber zijn.
De vreugde die je had is weg, je voelt alleen die pijn.
Die pijn van het onzekere, want hoe, hoe zal het gaan?
En stil huil jij je tranen, onder 't licht van zon en maan...
Wat is een mensenleven zwak, wat is het klein en broos.
Maar toch, tóch mag je weten: 't Is niet altijd uitzichtloos!
Want, wat een mensenbrein ook denkt: Hier niet zover vandaan
woont God en zegt Hij zelf niet dat er wonderen bestaan?
Vertrouw maar op de Hoogste en blijf biddend wachten, want:
De adem van elk mensenkind ligt enkel in Zijn hand...
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.