Het ziekenhuis

Die muren van de kamer,
geen mens komt er doorheen.
Je voelt je zo verlaten
en moederziel alleen.
De wanden je bespringen
en uitzicht is er niet.
Mijn God, is er dan niemand
die al mijn twijfels ziet?

Je wacht maar op genezing,
die steeds nog niet verschijnt.
Het lijkt wel of je houvast
aan God iets meer verdwijnt.
Is er dan werk'lijk niemand,
die door die muren gaat
en met een hart vol warmte
ineens recht voor je staat?

Ja, jij en ik, wij kunnen
dat wonder laten zien.
Een kaart, een groet, een handdruk,
een stil gebaar misschien.
Dat dringt door alle muren
al zijn ze van beton,
omdat jij voor heel even
als engel dienen kon!