en de hemel van vergeet-me-nietjes blauw
waar engelen luid bazuinen
Vader, Uw zoon die komt er nu wel gauw.
Wij zien Hem al opstijgen
in watte wolken, wollig zacht
voorbij het aardse lijden
Zijn taak is eindelijk volbracht.
Ga Hem liefdevol ontvangen
laat Hem in Uwe vreugde staan
Zijn Liefde kende nooit eigen belangen
werd door mensen niet zo goed verstaan.
Hij zag alle tranen, noden, lasten
waarvoor Hij moest ten dode gaan
en Gij sprak Hem door in Zijn gedachten
om dat menselijke lijden bij te staan.
Maar over alle doornen, zijn rozen nog gebleven
rozen die bloeien in een liefdeshart.
Verteerde as waaruit steeg nieuw leven
en smeulend op Uwe Vlam van liefde wacht.
Spreidde Hij Zijn wit gewaad als een warme deken
en helder werd voor ons het hemels licht
en zag hoe volop de lente kwam tot leven
en dichters schreven weer een nieuw gedicht.
Vreugde is er, als de wolken opendrijven
en hemel en aarde worden één groot festijn
en wij die in Uwe Liefde mogen blijven
ook kinderen aan Uwe tafel zijn!
