Dol in ons huis

De zon schijnt over het land
bloemen bloeien, bomen groeien.
Dieren en mensen kijken naar ons huis
en gaan verder met leven, gewoon verder.
Wij voelen ons vreemden die stiekem door
het lichaam heen en weer lopen en soms
op iets trappen wat ons gek maakt.
Zelfs de haren doen pijn en de ogen, neus, lippen
ja, het hele gezicht doet pijn.
Niemand die het ziet want wij zijn
de onzichtbare van de maatschappij.
De pijn snijdt tot in de ziel.
Wij allen lijden pijn maar
kunnen er niets aan doen
want het is dol in ons huis
ja, het is dol in ons huis.

Binnen brandt de lamp
want het is donker in huis
zodat wij de pijn niet voelen
in onze ziel, in ons hart.
Dagen rijgen zich aan elkaar
zon en regen wisselen elkaar af.
Buiten geniet men van het leven
binnen brandt de lamp op een laag pitje.

Levend begraven in ons lichaam
lopen wij de dood tegemoet
voelen niemand naast ons
willen ook niemand naast ons voelen want
dan ziet men de pijn, onze pijn
dat maakt alles erger, veel erger.
Pillen, poeders en drankjes
verdoven onze gedachten
en gedachteloos kijken wij
een troosteloze wereld in.
Niemand luistert meer omdat
mensen als wij in een wereld leven
van pillen, drankjes en poeders
die ons lichaam uit put, zo uit put
dat de vreugde van de dood
groeit in het Licht voor ons uit.

Op een dag gaat de lamp uit
sluiten onze ogen voorgoed
en gaat voor ons ook de zon schijnen
zodat ook wij in een wereld
mogen leven vol vreugde en Licht.
Dan is de pijn voorgoed verdwenen
de ziel is meegegaan terwijl de dolheid
in de wereld blijft bestaan, altijd maar blijft bestaan
totdat de dood een eind maakt aan
een leven vol duisternis en verdriet.