Met een allesomvattende impact
kwam dit trauma bij je binnen.
Je wilt teruglopen in de tijd
maar waar moet je beginnen?
Terug naar het moment dat alles
liep zoals het altijd had gelopen.
Het is onmogelijk, dat weet je wel,
maar toch blijf je erop hopen.
Je zit daar, verdoofd door de klap
van de ramp die werd jouw deel.
Je wilt schreeuwen, huilen,
geen geluid komt uit je keel.
Dus zit je heel stil in je stoel
je handen steunen je hoofd.
Waar was God, is Hij er nu?
Dat had Hij toch beloofd?
Duizend vragen strijden fel
om voorrang in je hoofd.
Ik hoop dat je ze brengt bij God
nu alle lichten zijn gedoofd.
Weet dat Hij je helpen zal bij
wat te zwaar is voor een mens.
Dat je merkt dat Hij jou draagt
is –in stilte- mijn diepe wens.