die eigenlijk meer dood dan levend
zijn takken treurig hangen laat,
geen enk'le rijpe vrucht meer gevend.
De stormen gieren om zijn kruin.
Niet te bedwingen regenvlagen
doen hem als een verloren prooi
al huilend om bescherming vragen.
Maar als de hemelzon haar gloed
met gouden stralen laat verschijnen,
gaat elk geweld dat hem besprong
als in een zachte droom verdwijnen.
Het nieuwe leven zoekt een weg
en dringt bij elke twijg naar buiten.
De knoppen met hun groene pracht
zijn door geen mensenhand te stuiten.
Laat de natuur ons voorbeeld zijn
als woeste stormen ons bedreigen.
Door 't licht van 's hemels zonneschijn
zal onze ziel de groei herkrijgen.
Wat dood leek toont weer levenskracht,
een weelderige pracht ontplooiend,
zich als een planting in Gods tuin
met ongekende rijkdom tooiend.
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.