verwonderen

zonsondergang
als achtergrond
bij een bruisende zee
waarvan de golven
met witte koppen
uitvloeien
op het strand
een kraag
zilt schuim achterlatend

als een lichtshow
spreidt ze haar
betoverende glans
uit over de golven
waarin
ze langzaam ondergaat
weerkaatsend
in de vloedlijn

oranje tinten
kleuren de bewolking
vullen transparante sluiers
met diffuus licht
omgeven haar
tot zij wegzinkt
ons achterlatend
in het donker
met slechts
het bruisen van de zee

een gouden poort
beloften naar een toekomst
die onvoorstelbaar stralende
veelkleuriger is
dan ik bedenken kan
een mensenbrein verstaat
langer zal duren dan
alle zonsondergangen
bij elkaar