Tacloban, na de puin-hopen

Tacloban, stad overspoeld door ellende
door dood en verderf  belaagd
Door een tyfoon die zijn weerga niet kende
je  toekomst in puin weggevaagd.
Geen eten, geen drinken en geen medicijnen
plunderaars slaan er hun slag
God leek verdwenen op de Filipijnen
in het bestek van één dag.

Tacloban, havenstad in de tropen
eens herrijs je weer  uit stof en as
kunnen de mensen weer  na de puin-hopen
en geloven dat God er toch was

Tacloban, stad diep in tranen gedompeld
je leed is onmenselijk groot
In een paar uur door Haiyan overrompeld
werd je een stad van de dood.
Je schreeuwt nu om hulp, van waar zal die komen
in je meedogenloos lot?
De stof van het puin heeft het licht weggenomen
belemmert het uitzicht op God

Tacloban, havenstad in de tropen
eens herrijs je weer  uit stof en as
kunnen de mensen weer  na de puin-hopen
en geloven dat God er toch was.

Tacloban, stad waar naast duizenden doden
toch nog een kind wordt gered
De ouders zijn dood,  toch werd redding  geboden
en klinkt er een dankbaar gebed.
Stad, het waarom zal eeuwig voortduren
het antwoord verdwijnt in de wind
Maar eens word je weer een stad met allure
zelfs voor dat ouderloos kind.

Tacloban, havenstad in de tropen
eens herrijs je weer  uit stof en as
kunnen de mensen weer  na de puin-hopen
en geloven dat God er toch was.