Anker

Eenzaam, op het woeste water van de diepe levenszee
Zwalkt  een schip, als heel klein stipje, zwoegend op de golven mee
Heftig beukend slaan de golven, 't water schuimt en bruist omhoog
Zwarte wolken pakken samen, dreigend, donker, voor het oog
 
Stormwind giert er door de touwen, op en neer danst daar het schip
Mannen denken aan hun vrouwen, bidden, bijtend op hun lip..
"Naar het anker!" roept de schipper; mensen draven op zijn woord.
Ook de knecht, die 't anker losmaakt, heeft de opdracht  goed gehoord.
 
Toch, hoe vreemd, het schip blijft dansen, waggelend als een dronken man
En de schipper, hij moet weten, vraagt zich af hoe dit toch kan.
Zoekend, speurt hij naar wat mis is, vindt de oorzaak van het kwaad,
Waar de knecht, vol vrees en beven, aarz'lend naast het anker staat
 
"Man, wat draal je!" roept de schipper; " 't Anker ligt nog binnen boord!!
Zoekt gij houvast, beste makker, handel dan volgens mijn woord!
Werp het anker van vertrouwen naar 't bevel van mijne mond
Naar de plaats van veilig houvast, in de diepe ankergrond!!"
 
Niet óns woelen; niet óns voelen; niet óns zoeken naar wat kracht
binnen 't scheepje van ons leven heeft ooit iemand rust gebracht...
Rust is daar, waar ik, uit genade, ' t anker kwijt raak; overboord
In de vaste ankergronden van het eeuwig Goddelijk Woord!