In de onzekerheid die hart en ziel blijft kwellen,
schrijf ik hier nu dit gedicht,
om over mijn angsten te vertellen
Ik weet dat God mij echt wel ziet,
maar zie ik zelf nu wel zijn kracht?
Nee dit moment zie ik het even niet,
een dag zo donker als de nacht.
Opeens komt er een zonnestraal,
die mijn hart wil verwarmen.
Als warm en een teder zacht onthaal,
neemt God mij in Zijn armen.
Hoe kon het toch dat ik voor even,
vergat dat God er steeds zal zijn.
Hij die ons 't leven heeft gegeven,
Hij die ons troost in angst en pijn.
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.