en keek weer naar de klok.
Mocht ik er al uit?
Waarvan was het, dat ik schrok?
Hoe steviger ik mezelf vast hield,
hoe minder grip ik kreeg,
dus ik gaf mezelf uit handen,
dacht aan Jezus en ik zweeg.
Ik liet het praten aan Hem over,
want ik wist het echt niet meer,
Ik probeerde weer te slapen,
het deed al minder zeer.
Kreeg kippenvel en rust
toen ik Jezus' hulp vroeg.
Ik voelde dat Hij bij me was
en meteen mijn zorgen droeg.
Mijn last werd minder zwaar,
want ik tilde niet meer alleen.
Kan ik de confrontatie aan,
want Jezus is mijn hoeksteen.
