Mijn anker

Als mijn levensscheepje,
door de storm wordt bewogen
en al mijn pogen,
niets meer mag vermogen.

Is dan mijn levensscheepje,
aan zijn lot overgelaten?
Als de golven met hoge maten;
overslaan en ik ben in alle staten!

Moet dan vergaan mijn levensscheepje,
naar de diepte van de zee?
Heere, die gedachte geeft mij zoveel wee,
maar ik zend tot U op mijn beê.

Een anker heeft mijn levensscheepje;
In alle strijd, niet aan gedacht!
Ik ging tegemoed; een nacht,
maar Eén gaf mij kracht!

Het anker van mijn levensscheepje.
Ik werp het in "zee" en het doet;
zijn werk, het hecht zich vast in hèt Bloed!
De vaste grond waar het anker in moet.

Zo ligt mijn levensscheepje;
nog wel op de woeste baren,
maar die zullen eens bedaren!
Mijn Heiland zal mij bewaren!!