Door een gevoel van angst en pijn
Kun je zo naar rust verlangen
Maar voel je je belaagd en klein
Je bent diep uit het lood geslagen
Door 't lijden van een medemens
Zit boordevol met van die vragen
Waarop geen ziel het antwoord kent
Geen aardse hulp mag dan nog baten
Met alle wijsheid die er is
Zelfs mensenhanden zien gelaten
Hoe levens worden uitgewist
Maar altijd, ook in grootste nood
Kun je je hart weer openstellen
Voor Hem die steeds een schuilplaats bood
Aan wie je alles kunt vertellen
Nee, God ontneemt je niet het lijden
Maar zal je troosten als Zijn kind
Je dragen door de barre tijden
Zodat je daarin sterkte vindt
