Grauw zijn nu de dagen...

Grauw zijn nu de dagen, zoekend naar het licht,
het verdriet verdragen, daaronder gezwicht.
Want los moeten laten, door ons werd bemind,
dat is ons geliefde veel te jonge kind.

Dit afscheid waarbij de tranen rijk vloeien,
waarvan de stroom gestadig blijft groeien.
Bepaalt ons bij hoe kort het leven kan zijn,
die realiteit zorgt voor verdriet en pijn.

Je vocht voor je leven, maar ‘t baatte je niet,
er was echt geen sprankje voor jou in ‘t verschiet.
Jouw naam met twee data staat straks op jouw graf,
wij leven gesteund in de troost die God gaf.

Wij brengen je straks saam naar jouw plekje toe,
hier mag je gaan rusten en bent nooit meer moe.
Wij zullen jouw rustplaats met bloemen verzorgen
en steeds als wij weggaan, weer zeggen; “tot morgen”!