Heer, ik kan een vriend gebruiken,
maar helaas, ik ken er geen
die mijn pijn zou willen delen.
In mijn verdriet ben ik zo alleen.
Vreemd, toch heb ik vele vrienden
die me vragen: “Hoe gaat het nou?”
Maar als ik ‘t verdriet wil delen,
vertrekken al mijn vrienden gauw.
Ben ik dan zo’n klagerig type?
Luister ik niet naar wijze raad?
Moet ik me meer openstellen?
U weet immers hoe dat gaat.
Als ik stik in al mijn moeiten,
moet ik blij en dankbaar zijn
Niemand zegt: “Kom bij me zitten,
ik begrijp je stille pijn”.
Kan dat dan? Ik zou ’t niet weten.
Ja, toch wel, er is er Eén!
Maar dan vlucht ik in mijn wanhoop
naar Hem toe, naar Hem alleen,
die als Mensenzoon op aarde
ook alleen zijn weg moest gaan.
Hij, vriend van weduwen en wezen,
zal mijn pijn het best verstaan.
maar helaas, ik ken er geen
die mijn pijn zou willen delen.
In mijn verdriet ben ik zo alleen.
Vreemd, toch heb ik vele vrienden
die me vragen: “Hoe gaat het nou?”
Maar als ik ‘t verdriet wil delen,
vertrekken al mijn vrienden gauw.
Ben ik dan zo’n klagerig type?
Luister ik niet naar wijze raad?
Moet ik me meer openstellen?
U weet immers hoe dat gaat.
Als ik stik in al mijn moeiten,
moet ik blij en dankbaar zijn
Niemand zegt: “Kom bij me zitten,
ik begrijp je stille pijn”.
Kan dat dan? Ik zou ’t niet weten.
Ja, toch wel, er is er Eén!
Maar dan vlucht ik in mijn wanhoop
naar Hem toe, naar Hem alleen,
die als Mensenzoon op aarde
ook alleen zijn weg moest gaan.
Hij, vriend van weduwen en wezen,
zal mijn pijn het best verstaan.