Witte lelies voor de ruiten,
ze stonden op openspringen.
Subliem, rank en schoon.

Ik verhuisde hen te vroeg
naar buiten, maar ze konden moeilijk
aarden in zandige korrelgrond.

Goddank, redde een regenwolkje
het lelieblank van een trieste ondertoon.
Het keerde de bloem binnenstebuiten.

En met het reine hart op de tong,
was het of er elke nieuwe morgen
een engeltje hun dauwdruppels bezong.

Die hemelse leliewasem oversteeg
de tand des tijds, bleef kunstig lang hangen
in iets wat op gesponnen zilverdraad leek.

Alzo waren de lelies met hun Schepper
tot één transparant geheel geweven.
Ja, ook bloemen vertellen over altijd leven.


4 augustus 2020