- Details
- Geschreven door: Colpaert, Marcelien
- Categorie: Tijd
- Hits: 5456
woord voor woord
fluister ik
de wereld dicht
tot een gulden boek
in zoete winterslaap
waar herinnering
het leven prijst
en licht zich spiegelt
in een fotolijst
flitsen beelden
door de tijd
stromen pareltjes
van wazigheid
baar ik lettertjes
W O R D E N
nu vonkjes
eeuwigheid
fluister ik
de wereld dicht
tot een gulden boek
in zoete winterslaap
waar herinnering
het leven prijst
en licht zich spiegelt
in een fotolijst
flitsen beelden
door de tijd
stromen pareltjes
van wazigheid
baar ik lettertjes
W O R D E N
nu vonkjes
eeuwigheid
Auteur: Marcelien Colpaert
20 maart 2002
- Details
- Geschreven door: Klaver, Jan
- Categorie: Gebedengedichten
- Hits: 12097
Ervaren Dood, kom aan mijn zijde
als mij ontglijden plaats en tijd.
Wees mij geleide
naar 't stille meer der eind'loosheid.
als mij ontglijden plaats en tijd.
Wees mij geleide
naar 't stille meer der eind'loosheid.
Vaag al mijn draden uit mijn handen,
ontbind mijn streven en mijn strijd.
Slaak alle banden
en drenk mij in vergetelheid.
ontbind mijn streven en mijn strijd.
Slaak alle banden
en drenk mij in vergetelheid.
Vol-end met milden kracht mijn leven
en schenk geheel mijn wezen vree.
Zij 't mij gegeven:
neem gij het welgezegend mee.
en schenk geheel mijn wezen vree.
Zij 't mij gegeven:
neem gij het welgezegend mee.
Jan Klaver
* 24 oktober 1899 ± 25 oktober 1944
- Details
- Geschreven door: Daelen, Victor van der (overleden 10-01-2006)
- Categorie: Afscheid
- Hits: 12705
Wanneer een mens eenzaam reikt
aan ‘t einde van zijn laatste dagen
als ‘t leven eindigt en dan blijkt
dat geen antwoord de vele vragen
kan voldoen, noch de vrede geven !
Bedenk dan wel dat niet dit leven
in staat is allen te bevredigen.
Maar de mens die heengaat
vindt misschien wel de rust, de vrede
die hem in dit korte woelige leven
niet is gegund, niet is gegeven !
aan ‘t einde van zijn laatste dagen
als ‘t leven eindigt en dan blijkt
dat geen antwoord de vele vragen
kan voldoen, noch de vrede geven !
Bedenk dan wel dat niet dit leven
in staat is allen te bevredigen.
Maar de mens die heengaat
vindt misschien wel de rust, de vrede
die hem in dit korte woelige leven
niet is gegund, niet is gegeven !
Victor van der Daelen
- Details
- Geschreven door: Daelen, Victor van der (overleden 10-01-2006)
- Categorie: Verlies van een kind
- Hits: 27516
Waar ben je nu mijn kind,
ver weg van deze wereld
nog altijd in mijn hart besloten
En ik ga stapvoets verder
op deze aardse wereld
met mijn pijn bedroefd gesloten
En ooit zal ik aan 't einde komen
en niet meer verder moeten gaan,
afgesloten
En zie ik dan alle anderen
ooit met spijt verloren
met vreugde en verzoening
tot slot van alles
en iedereen.
ver weg van deze wereld
nog altijd in mijn hart besloten
En ik ga stapvoets verder
op deze aardse wereld
met mijn pijn bedroefd gesloten
En ooit zal ik aan 't einde komen
en niet meer verder moeten gaan,
afgesloten
En zie ik dan alle anderen
ooit met spijt verloren
met vreugde en verzoening
tot slot van alles
en iedereen.
Victor van der Daelen
- Details
- Geschreven door: Daelen, Victor van der (overleden 10-01-2006)
- Categorie: Afscheid
- Hits: 16990
Ik zag jouw gedachten, wensen,
de spijt van gewone mensen,
als zeepbellen stijgen in de lucht
één voor één klaar omhoog uiteen,
elk nog dragend een vermoeide zucht
jouw ziel voerend van ons mensen heen.
Leven is immers altijd afscheid nemen
Van verleden, van het heden.
Zelfs van hetgeen nog komen moet.
Vaarwel en tot ziens mijn vriend,
Ik hoop dat je nu de rust hervind.
Ik voel de pijn van hen die je achterliet
En zing nu zacht dit dodenlied.
de spijt van gewone mensen,
als zeepbellen stijgen in de lucht
één voor één klaar omhoog uiteen,
elk nog dragend een vermoeide zucht
jouw ziel voerend van ons mensen heen.
Leven is immers altijd afscheid nemen
Van verleden, van het heden.
Zelfs van hetgeen nog komen moet.
Vaarwel en tot ziens mijn vriend,
Ik hoop dat je nu de rust hervind.
Ik voel de pijn van hen die je achterliet
En zing nu zacht dit dodenlied.
Victor van der Daelen
- Details
- Geschreven door: Daelen, Victor van der (overleden 10-01-2006)
- Categorie: Overlijden
- Hits: 4561
Mijn grijs gemoed
dat mij nu stilletjes
sterven doet
benauwt mijn ziel
onmetelijk
een kille geest met wit gewaad
die eenzaam bleek rechtop bestaat
klauwt zwarte strepen in de lucht
die ijl en koud mijn hijgen zucht
de schimmen grauw op wit tapijt
bezingen graag mijn leven spijt
me zo dat ik beminde...
mijn zwart gemoed
dat mij nu zachtjes
treuren doet
beklemt mijn hart
onnoemelijk
een warme ziel met wit gewaad
die heilzaam fel verlicht bestaat
weeft zacht het leven in mijn hart
dat warm en vol het grijze tart
de schemer grijs op ‘t blauwe ijs
smelt weg en dooft gekrijs
wat ik wel wilde...
mijn wit gemoed
dat mij nu heerlijk
dromen doet
verlost mijn angst
vergankelijk.
dat mij nu stilletjes
sterven doet
benauwt mijn ziel
onmetelijk
een kille geest met wit gewaad
die eenzaam bleek rechtop bestaat
klauwt zwarte strepen in de lucht
die ijl en koud mijn hijgen zucht
de schimmen grauw op wit tapijt
bezingen graag mijn leven spijt
me zo dat ik beminde...
mijn zwart gemoed
dat mij nu zachtjes
treuren doet
beklemt mijn hart
onnoemelijk
een warme ziel met wit gewaad
die heilzaam fel verlicht bestaat
weeft zacht het leven in mijn hart
dat warm en vol het grijze tart
de schemer grijs op ‘t blauwe ijs
smelt weg en dooft gekrijs
wat ik wel wilde...
mijn wit gemoed
dat mij nu heerlijk
dromen doet
verlost mijn angst
vergankelijk.
Victor van der Daelen
- Details
- Geschreven door: Daelen, Victor van der (overleden 10-01-2006)
- Categorie: Afscheid
- Hits: 6410
Ik schilder woorden op het doek
één voor één bedachtzaam
en schrijf kleuren in het boek
streep naast streep en eenzaam
haast ontelbaar op de muur
de dagen die ik lang verduur.
Rood is mijn ziel die hoog vliegt
als een vogel in blauwe lucht.
mij zwevend in slaap wiegt
en dat alles zonder gerucht,
mijn ijdele geest verlaat de tijd
wat nog rest is ietwat spijt.
Rood was de zon die wegzinkt
tot zwart na paars beheerst
mijn eindig heelal omringt,
en nu zie ik voor het eerst
hoe sterren flonkeren...
één voor één bedachtzaam
en schrijf kleuren in het boek
streep naast streep en eenzaam
haast ontelbaar op de muur
de dagen die ik lang verduur.
Rood is mijn ziel die hoog vliegt
als een vogel in blauwe lucht.
mij zwevend in slaap wiegt
en dat alles zonder gerucht,
mijn ijdele geest verlaat de tijd
wat nog rest is ietwat spijt.
Rood was de zon die wegzinkt
tot zwart na paars beheerst
mijn eindig heelal omringt,
en nu zie ik voor het eerst
hoe sterren flonkeren...
Victor van der Daelen
- Details
- Geschreven door: Denoo, Joris
- Categorie: Kerst
- Hits: 9161
O wat waren we weer
giftig met geschenken.
Iemand wees wijs naar het oosten.
Iemand vertelde een kerstnachtmerrie.
Iemand had het over
wrede machten op de boze aarde.
En Mozes rijmde met Herodes
en alles kleurde rood
als kerstbloed.
En Rudolf doet
alsof zijn neus bloedt.
Dit alles is nu verleden tijd.
giftig met geschenken.
Iemand wees wijs naar het oosten.
Iemand vertelde een kerstnachtmerrie.
Iemand had het over
wrede machten op de boze aarde.
En Mozes rijmde met Herodes
en alles kleurde rood
als kerstbloed.
En Rudolf doet
alsof zijn neus bloedt.
Dit alles is nu verleden tijd.
Joris Denoo
Ingezonden 3 december 2004
- Details
- Geschreven door: Denoo, Joris
- Categorie: Pasen Lijdenstijd
- Hits: 8969
Het waait over Golgotha.
De wereld ligt in puin.
In de touwen hangt een pop,
zijn kroon staat ietwat schuin.
Anderen heeft hij gered, maar
eigen angst is zwart als inkt.
De honderdman wacht op een teken
dat tot nader inzien dwingt.
Dit versplinterd lichaam, haaks
op aarde, vertrekt van pijn
voor eeuwen. Stenen tikken luid:
voor wie zal de mantel zijn?
Smart priemt door de vrouwen heen.
Het wordt donker. De natte spons
wordt bij de kruik gegooid. Alleen
het wonder blijft genadeloos uit.
De vrouwen staan als zwarte vogels
aan de totem van Golgotha.
Zij bloeden. De regen kerft
en laat zijn rode striemen na.
Wonden tussen de benen.
Het hart dat aan zijn ketting rukt.
Ogen die glashard wenen
en de adem die in kelen stokt.
Alles is er voor het drama:
De wijn, soldaten, en de wijven.
De tijd gaat voor anker; de heuvel
zaait zijn kanker in hun lijven.
Azijn mengt zich met lood.
Op deze godverlaten beurse plek
wordt met klinkende munt betaald.
Beroepssoldaten drinken totterdood.
Zij ledigen vele bekers pijn.
Smart drupt uit infusen
regelrecht in 't hart.
Het is vreselijk vrouw te zijn.
En moeder van een dode man.
Aan de totem van Golgotha
staat zij als een zwarte vogel:
trillend, bang en vleugellam.
De heuvel wordt met drie gedeeld.
Goed en kwaad zijn streng verdeeld
in rechts en links. Elke man
geeft nog wat tekenen van leven.
Maar niemand kan de armen kruisen.
Hij in 't midden krult van pijn.
Hij is een vraagteken van vlees.
Dat moet dan een koning zijn.
Hij draagt de kroon
en wordt het meest gehoond.
Die van links heult zwakjes mee.
Rechts heeft al zijn spijt betoond.
Heuvel, hel en hemel.
Een staak, doornen en een duif.
Wat heet hier goed? Wat kwaad?
Straks is het te laat.
Alles smeekt, alles krimpt, alles breekt.
De dood riekt zuur. De wind smaakt
naar nat hout. Omstreeks het negende uur
geeft deze mensenzoon de geest.
De beste dobbelaar springt op.
De taken worden verder uitgedeeld.
De werktuigen om af te maken
liggen in het slijk gereed.
Wat hebben die twee gedaan
dat hun de benen worden gebroken?
Wat heeft in 's hemelsnaam hij daar misdaan
dat hem de zijde wordt doorstoken?
Zij naderen; de vogels deinzen.
Als lijden is ten top gedreven
doet het lichaam niet meer mee.
Steek die ene, breek die twee.
Daar staat een ladder in de leegte.
Daar gaapt een open graf.
Daar is een kruik verdwenen.
Het Romeins karwei is af.
Wie is verlaten, wie staat samen?
Tegen loden lucht stijgt stil een duif.
Niets gebeurt, niets verroert, niets beweegt.
Het waait over Golgotha, amen.
De wereld ligt in puin.
In de touwen hangt een pop,
zijn kroon staat ietwat schuin.
Anderen heeft hij gered, maar
eigen angst is zwart als inkt.
De honderdman wacht op een teken
dat tot nader inzien dwingt.
Dit versplinterd lichaam, haaks
op aarde, vertrekt van pijn
voor eeuwen. Stenen tikken luid:
voor wie zal de mantel zijn?
Smart priemt door de vrouwen heen.
Het wordt donker. De natte spons
wordt bij de kruik gegooid. Alleen
het wonder blijft genadeloos uit.
De vrouwen staan als zwarte vogels
aan de totem van Golgotha.
Zij bloeden. De regen kerft
en laat zijn rode striemen na.
Wonden tussen de benen.
Het hart dat aan zijn ketting rukt.
Ogen die glashard wenen
en de adem die in kelen stokt.
Alles is er voor het drama:
De wijn, soldaten, en de wijven.
De tijd gaat voor anker; de heuvel
zaait zijn kanker in hun lijven.
Azijn mengt zich met lood.
Op deze godverlaten beurse plek
wordt met klinkende munt betaald.
Beroepssoldaten drinken totterdood.
Zij ledigen vele bekers pijn.
Smart drupt uit infusen
regelrecht in 't hart.
Het is vreselijk vrouw te zijn.
En moeder van een dode man.
Aan de totem van Golgotha
staat zij als een zwarte vogel:
trillend, bang en vleugellam.
De heuvel wordt met drie gedeeld.
Goed en kwaad zijn streng verdeeld
in rechts en links. Elke man
geeft nog wat tekenen van leven.
Maar niemand kan de armen kruisen.
Hij in 't midden krult van pijn.
Hij is een vraagteken van vlees.
Dat moet dan een koning zijn.
Hij draagt de kroon
en wordt het meest gehoond.
Die van links heult zwakjes mee.
Rechts heeft al zijn spijt betoond.
Heuvel, hel en hemel.
Een staak, doornen en een duif.
Wat heet hier goed? Wat kwaad?
Straks is het te laat.
Alles smeekt, alles krimpt, alles breekt.
De dood riekt zuur. De wind smaakt
naar nat hout. Omstreeks het negende uur
geeft deze mensenzoon de geest.
De beste dobbelaar springt op.
De taken worden verder uitgedeeld.
De werktuigen om af te maken
liggen in het slijk gereed.
Wat hebben die twee gedaan
dat hun de benen worden gebroken?
Wat heeft in 's hemelsnaam hij daar misdaan
dat hem de zijde wordt doorstoken?
Zij naderen; de vogels deinzen.
Als lijden is ten top gedreven
doet het lichaam niet meer mee.
Steek die ene, breek die twee.
Daar staat een ladder in de leegte.
Daar gaapt een open graf.
Daar is een kruik verdwenen.
Het Romeins karwei is af.
Wie is verlaten, wie staat samen?
Tegen loden lucht stijgt stil een duif.
Niets gebeurt, niets verroert, niets beweegt.
Het waait over Golgotha, amen.
Joris Denoo
Uit de dichtbundel LINKERHART van JORIS DENOO
(bekroond met 5-jaarlijkse Guido Gezelle Prijs 1999
en uitgegeven door Poëziecentrum Gent in 2000)
Ingezonden 3 december 2004
- Details
- Geschreven door: Denoo, Joris
- Categorie: Kerst
- Hits: 9886
Mijn heiland heeft geen engelenhaar.
Zijn licht is staal dat blikkert.
Zijn pakpapier vertoont de oorlogskleuren
en zijn tuig houdt zich vertrekkensklaar.
Dit zijn de bikkelharde dagen
waar de weekheid volle kracht vooruit
weer toeslaat, eenmaal 's jaars.
Uitkijken voor kindsheid is 't geblazen.
Ik ruik die oude wind uit bange dagen;
ik loop me donker te verbijten.
Ik kwets me weer aan kerst,
dat verdomde licht, aan engelenhaar.
Over hoofden sneeuwt muziek in scherven.
Een tochthond draagt een blauwe strik.
Door de scheur onder zijn deur waait kleum
en uit zijn muil druipt oudjaarkwijl.
Ik ben mijn eigen leger des onheils
en strooi mezelf in straten rond,
zonder te kijken, zonder echt te haten,
op de stomme wijs van Rudolfs rode neus.
Wat is iedereen weer happy en gelovig.
Overal mag het een ietsje meer zijn.
De mensheid schuift langs kassa's aan.
Middenstanders uit het wijze oosten
Reiken bekers glühwein aan en
een kerstman schatert onbedaarlijk
om de tragiek van hondenpoep.
Ik spoed me naar café Van Lieverlee.
Het licht gedempt in deze drenkplaats.
Een gatenplant onttrekt ons
aan des mensen zicht en inzicht.
Ik meer aan, veranker en verander
Zienderogen: stuifsneeuw in mijn hoofd.
Ha! Waarom geen blauwste strik gekocht,
morgen, overmorgen, voor een allerliefste
die slechts hier vanbinnen echt bestaat?
Ik zink; er groeit begrip. Mijn hoofd
zegt dingen waar ik in kan komen.
Bij iedereen ontdek ik goede wil;
ik stel mijn eigen ophanging nog even uit.
Want ik word mijn eigen kunstwerk,
praatpaal hier en nu, ik ben
verdomd bereid een kerstboom
in mijn pechstrook neer te planten.
Hef ik straks een lied aan, vloeiend?
Volg ik de parabool van ene ster, klaar?
Of kies ik voor een kogelbaan,
één unlucky strike, zo gebeurd.
Deze en vele andere gedachten
krijgen audiëntie in mijn hoofd
en in café Van Lieverlee, des avonds
voor het kerst wordt, wijl iedereen
Compleet kalkoen en cognac is.
Wat te doen? Carmiggelt is al dood,
en zuster Magnussen al jarenlang vermoord.
Wat er op zit, is nog maar een glas:
Behorend tot de orde van de scherven,
doorschijn, groot gelijk en medicijnen.
Van lieverlee kan ik nu zelfs
foie gras en susa nina derven.
De tocht naar huis is niet echt zwaar :
wind blaast mijn zeilen bol
en het dagend licht uit 't oosten
bakent in de schijn van etalages
Een brede pechstrook voor mij af.
De kassa's zwijgen stil; de drollen
van de honden kan ik waardig als een mens
ontwijken. Ja, het was een stille nacht.
Van een boom kwam niks in huis,
maar ik had wat goede wil in pacht.
In café Van Lieverlee, deze oude haven,
vond ik de Rollen van de Dode Zee
Die gewaagden van onvrede, zwarte sneeuw
en goud en wierook op de helling zetten.
De nacht werd als de straat zo oud
en buiten was het bitter koud.
Nee, mijn heiland had geen engelenhaar.
Zijn licht was staal dat blikkerde.
Zijn pakpapier vertoonde oorlogskleuren
en zijn tuig hield zich vertrekkensklaar.
Zijn licht is staal dat blikkert.
Zijn pakpapier vertoont de oorlogskleuren
en zijn tuig houdt zich vertrekkensklaar.
Dit zijn de bikkelharde dagen
waar de weekheid volle kracht vooruit
weer toeslaat, eenmaal 's jaars.
Uitkijken voor kindsheid is 't geblazen.
Ik ruik die oude wind uit bange dagen;
ik loop me donker te verbijten.
Ik kwets me weer aan kerst,
dat verdomde licht, aan engelenhaar.
Over hoofden sneeuwt muziek in scherven.
Een tochthond draagt een blauwe strik.
Door de scheur onder zijn deur waait kleum
en uit zijn muil druipt oudjaarkwijl.
Ik ben mijn eigen leger des onheils
en strooi mezelf in straten rond,
zonder te kijken, zonder echt te haten,
op de stomme wijs van Rudolfs rode neus.
Wat is iedereen weer happy en gelovig.
Overal mag het een ietsje meer zijn.
De mensheid schuift langs kassa's aan.
Middenstanders uit het wijze oosten
Reiken bekers glühwein aan en
een kerstman schatert onbedaarlijk
om de tragiek van hondenpoep.
Ik spoed me naar café Van Lieverlee.
Het licht gedempt in deze drenkplaats.
Een gatenplant onttrekt ons
aan des mensen zicht en inzicht.
Ik meer aan, veranker en verander
Zienderogen: stuifsneeuw in mijn hoofd.
Ha! Waarom geen blauwste strik gekocht,
morgen, overmorgen, voor een allerliefste
die slechts hier vanbinnen echt bestaat?
Ik zink; er groeit begrip. Mijn hoofd
zegt dingen waar ik in kan komen.
Bij iedereen ontdek ik goede wil;
ik stel mijn eigen ophanging nog even uit.
Want ik word mijn eigen kunstwerk,
praatpaal hier en nu, ik ben
verdomd bereid een kerstboom
in mijn pechstrook neer te planten.
Hef ik straks een lied aan, vloeiend?
Volg ik de parabool van ene ster, klaar?
Of kies ik voor een kogelbaan,
één unlucky strike, zo gebeurd.
Deze en vele andere gedachten
krijgen audiëntie in mijn hoofd
en in café Van Lieverlee, des avonds
voor het kerst wordt, wijl iedereen
Compleet kalkoen en cognac is.
Wat te doen? Carmiggelt is al dood,
en zuster Magnussen al jarenlang vermoord.
Wat er op zit, is nog maar een glas:
Behorend tot de orde van de scherven,
doorschijn, groot gelijk en medicijnen.
Van lieverlee kan ik nu zelfs
foie gras en susa nina derven.
De tocht naar huis is niet echt zwaar :
wind blaast mijn zeilen bol
en het dagend licht uit 't oosten
bakent in de schijn van etalages
Een brede pechstrook voor mij af.
De kassa's zwijgen stil; de drollen
van de honden kan ik waardig als een mens
ontwijken. Ja, het was een stille nacht.
Van een boom kwam niks in huis,
maar ik had wat goede wil in pacht.
In café Van Lieverlee, deze oude haven,
vond ik de Rollen van de Dode Zee
Die gewaagden van onvrede, zwarte sneeuw
en goud en wierook op de helling zetten.
De nacht werd als de straat zo oud
en buiten was het bitter koud.
Nee, mijn heiland had geen engelenhaar.
Zijn licht was staal dat blikkerde.
Zijn pakpapier vertoonde oorlogskleuren
en zijn tuig hield zich vertrekkensklaar.
Joris Denoo
Uit de dichtbundel LINKERHART van JORIS DENOO
(bekroond met 5-jaarlijkse Guido Gezelle Prijs 1999
en uitgegeven door Poëziecentrum Gent in 2000)
Ingezonden 3 december 2004
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Troost & Bemoediging
- Hits: 15993
van naamloos verdriet,
de uren waarin je
geen uitkomst meer ziet,
dat diep in jezelf
toch een ruimte ontstaat,
waarin als een wonder
de deur opengaat.
Je voelt het wanneer je
de vrede weer smaakt:
een liefdevol mens
heeft je hart aangeraakt.
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Gebedengedichten
- Hits: 12385
Bidden
zonder
dat je
Gods antwoord
herkent,
wordt een
gebed
zonder
end
zonder
dat je
Gods antwoord
herkent,
wordt een
gebed
zonder
end
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Troost & Bemoediging
- Hits: 7758
Er is meer dan wat je
als sterveling ziet.
Er is meer rondom je,
vergeet dat maar niet!
Meer dan je kunt vatten
met al je verstand,
want God houdt het meeste
nog achter de hand!
Probeer niet te vorsen
hoe zoiets wel kan,
maar grijp al die wond’ren,
geniet er slechts van.
Wat mensen niet kunnen
krijgt God voor elkaar.
Daarin komt Zijn almacht
en kracht openbaar.
Er is meer dan zorgen
en meer dan je traan.
Voor jou komt weer vreugde
vanboven vandaan!
Vraag mij niet hoe dat dan
in hemelsnaam kan.
Omvat stil het wonder,
geniet er slechts van!
als sterveling ziet.
Er is meer rondom je,
vergeet dat maar niet!
Meer dan je kunt vatten
met al je verstand,
want God houdt het meeste
nog achter de hand!
Probeer niet te vorsen
hoe zoiets wel kan,
maar grijp al die wond’ren,
geniet er slechts van.
Wat mensen niet kunnen
krijgt God voor elkaar.
Daarin komt Zijn almacht
en kracht openbaar.
Er is meer dan zorgen
en meer dan je traan.
Voor jou komt weer vreugde
vanboven vandaan!
Vraag mij niet hoe dat dan
in hemelsnaam kan.
Omvat stil het wonder,
geniet er slechts van!
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Geloof, hoop en liefde
- Hits: 4734
Er dreigt een schip te zinken,
de ruimen staan in brand
en zware golven beuken
verwoed tegen de wand.
Een S.O.S. klinkt dringend
en hoop’lijk niet te laat.
Nog even en het vaartuig
met man en muis vergaat.
Hoor jij soms ook wel schepen,
die luid de noodklok slaan?
Mijn God, als jij niets uitricht
ze reddeloos vergaan!
Reik toch een koord van liefde
en maak ze aan je vast,
opdat ze niet verzinken
door hun enorme last.
God wil ook jou gebruiken
als angst je naaste kwelt,
als veel is te verliezen
en elk moment haast telt.
Speur toch naar drenkelingen
en werp een reddingslijn,
zodat ze net op tijd nog
geborgen zullen zijn.
de ruimen staan in brand
en zware golven beuken
verwoed tegen de wand.
Een S.O.S. klinkt dringend
en hoop’lijk niet te laat.
Nog even en het vaartuig
met man en muis vergaat.
Hoor jij soms ook wel schepen,
die luid de noodklok slaan?
Mijn God, als jij niets uitricht
ze reddeloos vergaan!
Reik toch een koord van liefde
en maak ze aan je vast,
opdat ze niet verzinken
door hun enorme last.
God wil ook jou gebruiken
als angst je naaste kwelt,
als veel is te verliezen
en elk moment haast telt.
Speur toch naar drenkelingen
en werp een reddingslijn,
zodat ze net op tijd nog
geborgen zullen zijn.
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Bezinning
- Hits: 5861
om dingen te zeggen,
zodat we bij and’ren
iets neer kunnen leggen.
Er komen wel klanken
van vloeiende zinnen,
maar wat kan een zieke
met zoiets beginnen?
We praten en praten,
behand’len problemen,
doch zonder de ander
zijn zorg af te nemen
en als we dan nog niet
een ingang verkrijgen,
rest ons vaak niets anders
dan eind’lijk te zwijgen.
Misschien als we mensen
vanbinnen bekijken,
wellicht dat we velen
iets beter bereiken.
Proberen we zelf dan
het spreken te laten,
gaan vast onze harten
en ogen meer praten.
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Troost & Bemoediging
- Hits: 4236
”God, heeft mijn leven nog wel zin?
Ik mis de wapens om te strijden,
waardoor ik nooit meer overwin!
Nu zelfs mijn roer het heeft begeven
ben ik een schip dat stuurloos is
en zwalkend op de woeste zeeën
ik elke hoop op redding mis!”
Toch hoor je ze soms heel druk praten
met hun bekenden om zich heen.
Ze zijn het middelpunt bij velen,
maar eig’lijk moederziel alleen.
Misschien dat zij alleen nog wachten
of er van jouw kant redding komt,
als die gevreesde stem vanbinnen
door jouw betrokkenheid verstomt!
Kijk toch eens goed met and’re ogen,
luister met oren die verstaan
de bange schreeuw die jou laat weten
dat er een mens dreigt te vergaan!
Wellicht ontbreken je de woorden,
de zinnen voor een wijze raad,
als je maar stil met beide armen
die ziel je liefde voelen laat!
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Tijd
- Hits: 6543
Het tijd’lijke tijdloos
van zorgenlast vrij,
het stoff’lijke naamloos
als schaduw voorbij,
de mens na zijn zoektocht
het einddoel bereikt,
waar nachtelijk duister
voor ’t hemelse wijkt.
Een grensplaats wordt grens’loos
en afstand verliest,
vergank’lijkheid macht’loos
voor ’t tijdloze kiest,
de ziel ongebonden
in vrijheid herleeft.
God zelf haar voor eeuwig
Zijn rijkdommen geeft.
van zorgenlast vrij,
het stoff’lijke naamloos
als schaduw voorbij,
de mens na zijn zoektocht
het einddoel bereikt,
waar nachtelijk duister
voor ’t hemelse wijkt.
Een grensplaats wordt grens’loos
en afstand verliest,
vergank’lijkheid macht’loos
voor ’t tijdloze kiest,
de ziel ongebonden
in vrijheid herleeft.
God zelf haar voor eeuwig
Zijn rijkdommen geeft.
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Vrede
- Hits: 8496
Vrede is een heel klein
stukje voelen zoals God
het altijd heeft gewild
en hoe meer je eigen stem
verstilt, des te beter
voel je Zijn bedoelen.
stukje voelen zoals God
het altijd heeft gewild
en hoe meer je eigen stem
verstilt, des te beter
voel je Zijn bedoelen.
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Geloof, hoop en liefde
- Hits: 5057
Je ziet geen mens meer lopen
over ’t onstuimig meer.
Je hoort ook niet zacht roepen:
”Ik ben het hoor, de Heer!”
Geen dode wordt meer levend,
geen water wordt meer wijn,
maar toch weet ik het zeker
dat er nog wond’ren zijn!
Probeer maar eens te zeggen:
”God, ziet U mij nog staan?
Kunt U de hemelsluizen
eens open laten gaan?”
Je moet soms even wachten,
zoiets vraagt wel geduld,
maar toch weet ik het zeker
dat ’t wonder zich vervult!
Ze zijn er nog, die wond’ren.
God reikt ze jou wel aan
en lijkt de sluis gesloten,
zij zal straks opengaan.
Al dragen jou geen meren,
wordt water echt geen wijn,
je ziet het grote wonder:
God zal er voor je zijn!
over ’t onstuimig meer.
Je hoort ook niet zacht roepen:
”Ik ben het hoor, de Heer!”
Geen dode wordt meer levend,
geen water wordt meer wijn,
maar toch weet ik het zeker
dat er nog wond’ren zijn!
Probeer maar eens te zeggen:
”God, ziet U mij nog staan?
Kunt U de hemelsluizen
eens open laten gaan?”
Je moet soms even wachten,
zoiets vraagt wel geduld,
maar toch weet ik het zeker
dat ’t wonder zich vervult!
Ze zijn er nog, die wond’ren.
God reikt ze jou wel aan
en lijkt de sluis gesloten,
zij zal straks opengaan.
Al dragen jou geen meren,
wordt water echt geen wijn,
je ziet het grote wonder:
God zal er voor je zijn!
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Dijk, Marie van
- Categorie: Natuur en Schepping
- Hits: 3641
Als ik de wind was
zou ik schuilen
tussen het riet
en wachten
tot de storm voorbij was
Als ik een boom was
zou ik bladeren storten
Mn stam laten verdorren
en niet wachten
tot de zaag is geweest
Als ik de zee was
zou ik bulderen
over de duinen
en wachten
op schone tijden
Als ik de lucht was
zou ik bulderen
langs hete hoofden
en wachten
op gehoor
Als ik de hemel was
zou ik kijken
waar Hij is
en wachten
op Zijn besluit
Als ik mezelf was
zou ik spreken
over dit al
en niet wachten
tot ik de moed had
zou ik schuilen
tussen het riet
en wachten
tot de storm voorbij was
Als ik een boom was
zou ik bladeren storten
Mn stam laten verdorren
en niet wachten
tot de zaag is geweest
Als ik de zee was
zou ik bulderen
over de duinen
en wachten
op schone tijden
Als ik de lucht was
zou ik bulderen
langs hete hoofden
en wachten
op gehoor
Als ik de hemel was
zou ik kijken
waar Hij is
en wachten
op Zijn besluit
Als ik mezelf was
zou ik spreken
over dit al
en niet wachten
tot ik de moed had
Jan van Dijk
- Details
- Geschreven door: Dijk, Meint van
- Categorie: Ziekte
- Hits: 9590
nu ziekte mij de das om doet?
Wat zegt mij aards gewin,
'k hoop in de hemel op een nieuw begin!
Wat koop ik voor m'n geld
als geen engel dat straks telt?
Niets zegt mij roem en eer,
men begeert toch steeds maar meer!
Welke waarde had genot
in de plaats van God?
Tevergeefs het zoeken naar geluk
als een levenslang vermoeiend juk;
't ligt nu thuis te sterven in een hoek
't was jarenlang naar míj op zoek!
Vóór mijn ziekte leken er geen grenzen;
had ik echt wel honderd wensen!
Er rest mij nu nog één;
negen-en-negentig andere vlogen heen!
O, God, ik vraag U:
al die plannen en dat streven,
dat betrekkelijke van het leven,
wilt U 't mij vergeven?
al die plannen en dat streven,
dat betrekkelijke van het leven,
wilt U 't mij vergeven?
Meint van Dijk,
jan. '95
- Details
- Geschreven door: Dijk, Meint van
- Categorie: Ziekte
- Hits: 14009
en roept: "Vertel, vertel, vertel!"
De specialist herkent hem wel
hij weet allang van het gezwel.
Familie, trouwste metgezel
zwijgt angstig evenwel......
Patienten, zelf onwel
en verpleegsters op bevel,
ze spelen mee het zwijgend spel.
En ik...., ik hoop nog op herstel
maar merk dat ik steeds vaker bel
en voel steeds meer m'n ziek gestel.
maar merk dat ik steeds vaker bel
en voel steeds meer m'n ziek gestel.
O God, waarom is in dit duel
juist de stilte vaak zo fel?
juist de stilte vaak zo fel?
Laat mij niet eindigen in m'n eigen
door een samenzwering in het zwijgen!
door een samenzwering in het zwijgen!
Meint van Dijk
sept. '91
- Details
- Geschreven door: Dijk, Meint van
- Categorie: Geloof, hoop en liefde
- Hits: 4875
't Gelijk wordt niet per definitie
bepaald door meerderheid in coalitie,
of door het nee van oppositie.
bepaald door meerderheid in coalitie,
of door het nee van oppositie.
de meerderheid heeft nooit gelijk….
De helft plus één
bepaalt alleen
het 'waar' op dát moment;
een absolute norm is onbekend.
bepaalt alleen
het 'waar' op dát moment;
een absolute norm is onbekend.
en niemand heeft dus ongelijk…..
De Bijbel, Woord van God,
komt niet meer aan bod.
De kerk, hoop'loos in gebreke,
heeft slechts nog horizontale preken:
goed of kwaad of waar,
u zegt het maar,
wij beslissen met elkaar.
Op schreeuwende vragen
gaan wij niet antwoorden wagen.
komt niet meer aan bod.
De kerk, hoop'loos in gebreke,
heeft slechts nog horizontale preken:
goed of kwaad of waar,
u zegt het maar,
wij beslissen met elkaar.
Op schreeuwende vragen
gaan wij niet antwoorden wagen.
Want echt waar,
niets is onfeilbaar,
geloof me maar!
niets is onfeilbaar,
geloof me maar!
of wel soms….?
Of heeft toch Hij gelijk
waarover staat geschreven:
'Ik ben de Waarheid en het Leven!'
waarover staat geschreven:
'Ik ben de Waarheid en het Leven!'
Meint van Dijk
augustus 1991
- Details
- Geschreven door: Dijk, Meint van
- Categorie: Kerst
- Hits: 6065
Het Woord is Vlees geworden;
heeft onder ons gewoond
en heeft Zijn liefde ons getoond.
heeft onder ons gewoond
en heeft Zijn liefde ons getoond.
Maar, mijn God, ik wordt zo moe
van al dat opgetuigd gedoe:
kom ik wel aan Christus vieren toe?
Gaat de Boodschap niet verloren
door boodschappen en toebehoren?
Waarom zorgen wij dat alles
voor 't feest reeds in de stal is?
Ook zonder Christus zou voortaan
kerstfeest niet over hoeven gaan!
van al dat opgetuigd gedoe:
kom ik wel aan Christus vieren toe?
Gaat de Boodschap niet verloren
door boodschappen en toebehoren?
Waarom zorgen wij dat alles
voor 't feest reeds in de stal is?
Ook zonder Christus zou voortaan
kerstfeest niet over hoeven gaan!
Door onze rijk gevulde borden
lijkt het Woord tot vlees geworden!
Van heind 'en ver te horen
zingen overal de koren:
'Christus is geboren!'
lijkt het Woord tot vlees geworden!
Van heind 'en ver te horen
zingen overal de koren:
'Christus is geboren!'
Maar als U niet in mij geboren wordt
dan kom ik toch nog Vlees te kort
dan kom ik toch nog Vlees te kort
Meint van Dijk
dec. '93
- Details
- Geschreven door: Dijk, Meint van
- Categorie: Geloof, hoop en liefde
- Hits: 3267
Intens triest
de mens die zich verliest
in dingen zonder waarde
en steeds maar meer vergaarde.
Slechts gebaat
bij de spijze die vergaat;
en nauwelijks geïnteresseerd
in het Brood wat niet verteert!
Veel is overbodig,
één ding is slechts nodig;
er staat geschreven:
Wie Mij eet zal Leven!
de mens die zich verliest
in dingen zonder waarde
en steeds maar meer vergaarde.
Slechts gebaat
bij de spijze die vergaat;
en nauwelijks geïnteresseerd
in het Brood wat niet verteert!
Veel is overbodig,
één ding is slechts nodig;
er staat geschreven:
Wie Mij eet zal Leven!