Remco Campert op oudjaarsdag

Buiten strijkt men over zwavel,
binnen geurt het naar oudjaar,
Remco sprak in dichterswoorden
op tv, het voelt zo waar,

zoals hij zijn vak beschrijft,
ach, wat kennen wij elkaar,
maar zo dicht, ja dichter nog
raakt hij mijn verdiepte snaar

alsof hij leest hoe in mijn hart
elk nieuw gedicht ontspringt,
hoe herkenning 't hart ontregelt,
letters, woorden, zinnen zingt.

Inspiratie dringt zich binnen,
buiten knalt een strijker af,
oliebollen op het linnen,
niets leidt mij van 't schrijven af,

op de valreep van momenten
komt alweer een nieuw begin,
schrijvend over mijn collega
geeft hij 't nieuwe jaar al zin.