Oneindig (kamp Westerbork)-Uitgelicht gedicht

UITGELICHT GEDICHT: ONEINDIG (Kamp Westerbork) van Diny Beijersbergen - Groot

Achter elk gedicht ligt vaak een wereld van gedachten, zoeken naar woorden, vertolken van gevoelens. De meeste dichters proberen deze gevoelens in enkele zinnen weer te geven.
Ik vind het opmerkelijk dat iemand geproefd heeft dat achter dit gedicht een groot verhaal ligt. Een verhaal waar eigenlijk geen woorden voor zijn te vinden.
Ik probeer al vele jaren in woorden en gedichten toch iets van dit verhaal weer te geven. 
Ik zal trachten zo beknopt mogelijk iets over de achtergrond van dit gedicht te vertellen.
Dit kan ik niet doen voor ik een klein stukje voorgeschiedenis heb vertelt.

Het is al een halve eeuw geleden dat ik een Joodse jongen ontmoette.
De tweede wereldoorlog lag nog maar 15 jaar achter ons. We kregen verkering en we trouwden.
We waren jong en wat weet je dan van het grote leed dat onze Joodse landgenoten is aangedaan. Ach je wist het , maar de laatste 25 jaar is er meer over geschreven dan in die tijd. Van oorlogstrauma’s en het leed die deze genocide nog voor de overlevenden zou volgen, wisten we toen nog niet. 
Ik zal deze jongen David noemen. Hij vertelde wel enkele dingen uit zijn jeugd maar veel sprak hij er niet over. Achteraf was dit gewoon willen vergeten, weg stoppen.
Zijn vader en moeder waren uit de kampen teruggekomen en hoe het met zijn zussen ging wist hij niet. De Nederlandse instanties hadden hem in een gesticht gestopt voor idioten en imbecielen. (Zo stond het echt geschreven) David was niet gek en heeft al zijn energie gebuikt om aan te tonen dat hij normaal was, maar dat hij had geleden door de oorlog. Na vele jaren konden de instanties niet anders en werd hij zonder scholing en de kleren die hij aanhad de maatschappij ingezet.
Deze jongen had de Messias leren kennen. Toen had hij nog maar één wens, van Hem getuigen om zo als het ware een brug tussen Jood en heiden te kunnen zijn. Na een lange moeilijke weg is hij op zijn 50e verjaardag als predikant in de gereformeerde kerken bevestigd. Dit lange verhaal in het kort. 
Ik heb er twee boeken over geschreven: ‘Gevangene na bevrijding,’( is nog te koop,) en ‘Van Abram tot Abraham.’ (is tweedehands nog te krijgen.) David is zes jaar geleden naar zijn Messias gegaan.

Nu naar het gedicht:
In de vele jaren dat ik met hem mocht leven kwamen de gevolgen van de oorlog steeds heviger naar boven. Ik had een grote familie, hij had niets om op terug te vallen. Zijn moeder had Auswitch overleefd en zijn vader kamp Amersfoort, maar waren verknipt de oorlog uitgekomen en waren uit beeld gebleven. Van zijn zussen wist hij weinig. Verdere familie was er niet meer. 
Zo bezochten we eens het herinneringskamp Westerbork. 
Voor een betrokkene zijn deze herinneringen meer dan schokkend. De omgebogen rails zijn als vraagtekens in een lange nacht, en geven weer waarmee David, en met hem vele overlevenden, mee worstelen. Wat is er met onze familie gebeurd? De bomen die er nog staan hebben misschien nog iets van uitroeiing gezien en hebben wellicht in die tijd gehuild om Gods kinderen. Vers 1.
Je ziet bezoekers door het kamp lopen, kinderen lachen en spelen, de oorlog is al zo lang geleden. Maar voor de overlevenden is het nog steeds ‘nu.’ Vers 2.
De ijzers staren in het luchtledige, ze geven geen antwoordt. Door al de vele jaren waren er nog zoveel vragen. Tastbare beelden, levende familie, ze waren er niet. De jaren van zoeken, verlangen, heimwee, ze zijn als een bange tocht die steeds moeilijker wordt. Vers 3.
Internet kwam en veel was er te achterhalen. Maar van zijn oma was alleen te vinden dat ze in Auschwitz was omgekomen. De vragen bleven, ondanks Westerbork. Vers 4. 
Ik heb dit trachten te verwoorden in dit gedicht. Hiermee stopt het, maar het verhaal is verder gegaan.

David is al enkele jaren overleden. 3 jaar terug kreeg ik van een Joodse instantie gegevens over zijn oma. Ze bleek voor de oorlog hertrouwd te zijn en had nog een kind gekregen. Het jongentje was 10 jaar toen hij met vader en moeder in Auschwitz was vergast.
Nog maar enkele weken terug kreeg ik van dezelfde instantie een brief waarin het ging over de overgrootmoeder, ook vergast. Als je eigen familie geen navraag kan doen omdat ze zelf zijn omgekomen kan het lang duren voor deze gegevens bekend worden. Voor betrokkenen stopt de oorlog nooit. 

Oneindig. ( kamp Westerbork)

Oneindig is de bange klacht,
gestoken in de wolkenluchten.
Verdwijnend in de lange nacht
waarin nog enkele bomen zuchten.

Het is voor velen lang geleden,
door al die jaren al verdaagd.
Wat in ’t verleden is gebeden
door nieuwe tijden al vervaagd.

Ik zie de ijzers vragend hemeltergen.
Waar zijn ze die ik jaren zocht.
Geen beelden die ik op kon bergen,
in ’t boek van deze barre tocht.

Oneindig zijn de beelden neergezet;
Ik zie mijn oma, pas gevonden 
waarvan gezegd op internet
‘Dat ze van hier naar Auschwitz is gezonden.’

Diny Beijersbergen-Groot.