Als plotseling het water komt
dan kan het heel hoog stijgen
haast tot de zolder zag ik laatst
het kan ook ons bedreigen
want breken nu de dijken door
dan kunnen wij nog boven
gaan wachten tot de redding komt
maar blijven wij geloven?

En als ik denk hoe eens de nood
voor velen was gekomen
het water zelfs tot daken kwam
het leven werd genomen
besef ik hoe betrekkelijk
het aardse hier kan wezen
dat het gewoon in mum van tijd
voorbij kan zijn, laat vrezen.

Toch zie ik hoe die oude man
vertelt van al het water
hoe God ondanks het groot verlies
nabij was, toen en later
dat dwars door al die wanhoop heen
men op Hem bleef vertrouwen
en ondanks het verdriet en zorg
't geloof toch is behouden.

Soms denk ik er wel over na
hoe dijken kunnen breken
ben ik vertrouwend op mijn God
of onder angst bezweken?
Ik vraag me af hoe mijn geloof
dan overeind zal blijven
of zal het met de stroming mee
tot in de verte drijven?