Onbegrepen gevoel

 M'n lichaam kan het niet meer aan,
van binnen komt er een traan.
Ik zak weg op een stoel,
wat een minder fijn gevoel.
Je voelt je alleen,
en hebt niemand om je heen.
Ik voel me niet begrepen.
Het lijkt alsof mijn keel wordt dicht geknepen.
Krijg bijna geen lucht meer,
snel ademen keer op keer.
Het gevoel als of het einde nabij is.
Gevangen in een kleine kom als een vis.
het kan geen kant meer op,
de fles wordt dicht gedraaid met een dop.
De wil, om help te roepen,
tevergeefs ik kan er geen woord uit floepen.
En dan heel langzaam kom je weer bij,
maar de angst voor een volgende keer komt dichterbij.
Het gevoel alsof je leven even stil staat,
het maakt me angstig en bang, straks is het te laat.