Ze is een fantastische moeder,
van een zoon van zeventien jaar,
maar ondanks al haar goede
zorgen, kwam het moment daar.
 
Haar zoon kon niet meer bij het
gezin thuis blijven wonen,
en ze wist het, de
tijd was nu gekomen.
 
Nu woont hij al jaren in
een woongroep, in een huis,
maar volgens de moeder
hoort hij eigenlijk thuis.
 
Op zondagavond werd hij door
zijn moeder weer weggebracht,
bij het afscheid nemen
zei hij: vrolijk gedag.
 
Maar het moederhart heeft
dan zoveel verdriet,
want als moeder
wil je dit toch  niet.
 
Maar zij mag weten haar zoon
heeft het hier beter als thuis,
want voor hem is het zondagavond,
ik ga weer naar mijn huis.