Wanneer je het even niet meer weet.

Moe, Duf en Suf de hele dag,
Zit nu aan de Pammetjes maar wat een omslag.

Niet kunnen slapen, is waarom ik ze weer begon te slikken,
Maar nu 3 weken later, begin ik ertegenaan te hikken.

Wat als ik straks niet meer zonder kan,
Stoppen heb ik geprobeerd, maar dat verliep niet volgens plan.

De angst en spanning begint mij nu te nekken,
Helaas word ik ook niet zo gehoord in mijn gesprekken.

Die Pam, behoort tot jouw normale medicatie,
Slik maar rustig door, kan geen kwaad, zo kwam mijn irritatie.

Ik belde nu dan maar eens de dokter, voor nieuwe adviezen,
Nog een gesprek, ik had toch niets te verliezen.

Ze kwam met goede tips en gaf wat uitleg,
Ik nam het tot me, en zo kwam terecht op deze weg.

Nu komt het goed en ik pak mezelf bij elkaar,
Ik ervaar een Kracht, en toch voel ik mij Breekbaar.

Het was een zware nacht,
Nog zwaarder dan ik had verwacht.

Zelfs een poosje beneden gezeten,
Drie woordzoekers gemaakt en mezelf volgegeten.

Ik word gek van dat hongerig gevoel,
De onwetendheid wat mijn lichaam hier mee bedoelt.

Ga eruit en doe een saaie activiteit,
Ik dacht wat is dit, maar wat een waarheid.

Uiteindelijk totaal moe gestreden,
Zat ik daar uitzichtloos beneden.

Nu moet het plan gaan slagen.
Want ik kan die Pammetjes niet langer verdragen.

En mezelf nu daarmee belonen voelt niet goed,
Dus daar ging ik naar boven vol goede moed.

Eindelijk daar was dan die nacht,
Zelf in slaap gevallen, dit had ik niet meer verwacht.

De duf en sufheid is volledig verdwenen,
En ik mag het zelf in slaap komen weer gaan trainen.

Mijn dagen worden weer gevuld met wat kleur,
Eindelijk ben ik uit die sleur.

Mijn lichaam komt weer in zijn kracht,
Ik ben Dankbaar, ook dit is weer volbracht.

Ik begin het vertrouwen in mezelf terug te krijgen,
Mijn lijf voelt weer als een deel van mij eigen.