Rauwe rouw

Overlijden valt niet te vermijden.
Ontvalt iemand je plotseling,
dan vraagt dat veel verwerking.
Maar iemand lang zien lijden
met angst, pijn en worsteling,
geeft net zo goed zware tijden.
Heengaan voelt als bevrijding
voor die ander en voor jou.
Desondanks rest pijn en rouw.

Al bij leven van je geliefde
afscheid nemen door dementie
doet diepe wonden achterlaten.
Velen hebben niet in de gaten
hoezeer dat verdriet en gemis
al jarenlang aan je vretend is,
een deelnemend woord griefde.
Het kost onnoemlijk veel energie.

Zielenpijn die door je hart gaat,
je denkt dat niemand verstaat:
het duurt geen aantal weken.
Je liefste is geestelijk al heen,
dagen, nachten, maanden, jaren
ben je zó eenzaam en alleen;
niemand kan het je besparen.

Het valt minstens uit te spreken:
"In gedachten zijn velen erbij,
hebben het in de ogen gekeken,
door die hel gingen ook wij.”

Het verdriet van rauwe rouw,
ik herken en deel met jou
verdriet, gemis, je vele vragen,
doorleefd opdat ik, woordeloos,
de zware last, die je niet koos,
een klein stukje mee kan dragen.

1999 (geplaatst n.a.v. twee berichten van vandaag)

{jcomments on}