De avondzon daalt
tussen de grijze nevels,
voorzichtig, behoedzaam ...
Haar late stralen
rusten zacht op mijn
mijmerend watervlak.
De grenzen tussen mij
en de Overkant
vervagen...
De tijd staat bijna stil.
Gods zachte hand
toont mij de grenzen
van mijn zomerlicht.
Hij is mijn herfst
aan het tooien met
warme kleuren.
Alles om me heen
ademt zacht en
ingetogen...
De tijd nadert tot
Hem mogen ont-moeten.
Hij streelt mijn grenzen.
Mijn onvermogen
telt niet meer,
mijn heimwee eindigt.
Ter herinnering aan Angela Walraven, die ons, mede auteurs zo wist te bemoedigen.
Angela had mijn gedicht "Het is de tijd van de Heer" herschreven zoals het bij haar binnenkwam. Nu ze overleden is wil ik haar versie graag meegeven!
Alleen ingelogde dichters van de gedichtensite kunnen reageren.