Euthanasie

Morgen is het echt voorbij,
al mijn pijn en lijden.
Met familie aan mijn zij,
'k hoef niet meer te strijden.

Mijn lichaam wil niet meer
Mijn geest zo zwak en moe
Geen strijd en geen verweer,
Ik sluit mijn ogen toe.

Morgen is het echt voorbij,
al mijn pijn en lijden.
Met familie aan mijn zij,
denk ik aan and're tijden.

Ik geef het op ik weet het,
wat moet ik anders doen.
Niemand die het mij belet,
't is weg de tijd van toen

Morgen is het echt voorbij,
al mijn pijn en lijden.
'k slaap zacht in en ik glij,
op weg naar betere tijden.

Naar een wereld zonder pijn,
zonder uren, zonder dagen
Daar kan ik mezelf weer zijn,
geen angst en ook geen vragen.

Morgen is het echt voorbij,
Je zal wel even treuren.
Wees voor mij alleen maar blij,
laat het maar gebeuren.

Herdenk mij als de zon zo licht,
toen ik nog fel mocht schijnen.
Met een lach op mijn gezicht,
maar pijn moet nu verdwijnen.

Vandaag is het dan echt de dag,
mijn leven is voorbij.
Ik zal sterven met een lach,
van pijn ben ik straks vrij.

Dus laat me nu maar gaan
En voel de zonneschijn
Die vanuit de lucht vandaan
Je tot een troost mag zijn

Nu is het dan echt voorbij
Het afscheid doet je zeer
Maar van pijn ben ik nu vrij
'k Ga verder bij de Heer

Daniëlle Buurman

(Ik ben geen voorstander van euthanasie maar in mijn werk als verpleegkundige heb ik er mee te maken. Ongeacht wat mijn visie is, is het mijn taak de patiënt te verzorgen tot aan het moment van sterven. Ik heb dit gedicht geschreven vanuit de gedachten van iemand die niet meer verder wil om zo misschien te leren begrijpen waarom iemand hier voor kiest)