Laten we onze moeder nu niet in de kou staan?
Je verstand zegt "ja", je hart zegt "nee"
En je wordt heen en weer geslingerd tussen die twee.
Het telefoontje kwam zeker niet onverwacht,
Maar toch schrik je en denkt "o God, geef kracht!"
Je moeder naar een verzorgingstehuis?
Dan komt ze dus nooit weer thuis?
Je weet gewoon dat ze dat niet wil
En dat is niet een voorbijgaande gril.
Hoezeer je het ook voor haar spijt:
Je moeder raakt haar vertrouwde omgeving kwijt!!!
In je hart ben je eigenlijk verbolgen,
Want je kunt niet langer voor haar zorgen.
Ook al deed je het niet alleen, maar met 6 kinderen
Toch moet je deze betere verzorging niet verhinderen.
Het enige wat moeder nu nog weet
Is dat ze zoveel dingen vergeet.
Je wilt het gewoon niet onder ogen zien.
Morgen gaat het wel weer beter... misschien.
Wanneer de aftakeling begint
Denk je nog in termen van een incident.
Dan weer is ze, van urine kleddernat
En ligt uren alleen, in haar blote gat.
Jij gaat steeds weg, naar je partner in je comfortabele huis,
Maar zij blijft achter, helemaal alleen in dat grote huis.
Haar besef van kou en warmte is niet meer goed,
Zij zit met de jas aan en de warmte slaat jou tegemoet.
Knoppen van de kachel of de radio kan ze niet meer bedienen,
Van onmacht en frustratie kun jij wel grienen!
Ze zou tot het laatst in haar eigen huis blijven.
Dat wilde ze zou graag, dat viel niet te bekijven.
Haar verlangen was ook ons streven
En toch moeten wij nu de verzorging opgeven.
Teleurstelling, schaamte, boosheid en verdriet.
Dit is echt beter voor haar, als je dat maar inziet!
De Thuiszorg, "de Twaalf Hoven" en 6 kinderen deden hun best
Om haar vreugde te geven gedurende de tijd die haar nog rest.
Nu zetten wij onze dagelijkse verzorging voor haar stop
En "de Mieden" pakt nu haar verzorging volledig op.
Geen patiënt wil daar uit zichzelf graag heen.
De verzorging is er optimaal, met arts en goede verpleging.
We kunnen haar elke dag bezoeken op onze eigen tijd,
Daarvoor bieden ze alle ruimte en gelegenheid.
Toch doet het zo'n verdriet je moeder weg te brengen
Ook al zullen ze haar daar met gepaste zorg omringen.
Hebben we echt, echt genoeg gedaan?
O God, wees met haar, nu en voortaan
Zoals U dat altijd al deed.
En help mij Heer, zodat ik nooit vergeet
Dat U vertrouwd bent met al onze wegen,
Ook waarom wij de zorg voor moeder uit handen moeten geven!!!
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.