Hulpeloos blik ik omhoog

Vertwijfeld kniel ik neer
ik zie geen uitweg meer
het is mij alleen nog maar gegeven
stil te staan bij de ruines van mijn leven.

De zin van `t leven is mij ontgaan
ik ben verworden tot wat ik nu ben
zo dat ik mij zelve niet meer ken
ik kan dit leven niet meer aan.

Hoe kom ik hier toch over heen
het helpt niet als ik ween
er is voor mij geen weg terug
`k zie in de verte wel de brug.

Maar het pad er heen dat doet mij huilen
het is bezaaid met diepe kuilen
kuilen, waar in ik weer af kan glijden
als niemand mij zal leiden.

Waar is die iemand dan
die mij om die kuilen leiden kan
hulpeloos blik ik naar omhoog
naar Hem voor wie ik uiteindelijk boog.

Ik voel mij klein en heel fragiel
ondanks de donkere plekken op mijn ziel
verborgen onder mijn eigen schadu (w)
wend ik mij toch tot U.


Dolf de Jong
27 augustus 2005