een ren naar d' eeuwigheid.
Men haast zich, vliegt wanhopig,
voor niets is er nog tijd.
De e-mails, sms-en
gaan pijlsnel door de lucht.
Wat vroeger dagen duurde
is nu een snelle zucht.
Men struikelt over alles
waar men eertijds bleef staan.
Is 't morgenlicht verschenen,
komt 't avondrood er aan.
Mensen, mag ik passeren,
ik heb beslist geen tijd.
Zo vliegt men als een dolle
op weg naar d'eeuwigheid.
Plots is het afgelopen.
Een "Op de plaats, rust!" schalt.
De dramaserie eindigt,
het doek voor altijd valt.
En als men in het rusthuis
de levensfilm aanschouwt,
blijkt dat de luchtkastelen
op zandgrond zijn gebouwd!
Waarom niet eens meer aandacht
voor 't leed dat and'ren treft,
een woord waarmee je velen
boven de zorgen heft.
Een hand, gul uitgestoken,
waardoor je aandacht toont,
bouwt geen kastelen, maar wel
een huis waar liefde woont!
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.