dan het hoofd oprichten
het is kijken naar bloemen
bloemen van mensen
ver vooral dichtbij en allen
met eigen schoon en beperkingen
stervelingen die doorgaan
dagen plukken uit het mede en mens
samen het groen en grauw
de kou en de bitter versmelten
rond de lippen krullen leggen
leggen en vasthouden, vermenigvuldigen
tot er kuiltjes komen, de wangen
als bollende zaadzakjes van vriendelijk zijn
alsof dit normaal en zaak van de wereld is