Dikwijls Heer sluit ik mijn ogen
buig mijn hoofd deemoedig neer
vouw ik mijn handen in onvermogen
en zonder woorden ga ik weer
het is niet dat ik U niet wil eren
maar U bent zo oneindig groot
en als mens moet ik nog leren
hoe dikwijls U mij Uw liefde bood
elke keer als ik tot U wil komen
ontbreekt mij vertrouwen en moed
worden woorden mij ontnomen
is ’t de onrust die mij twijfelen doet
twijfelen aan Uw onzichtbaar Wezen
aan mijn eigen standvastigheid
al kan ik nog zo vele malen lezen
dat U mij door Uw lijden hebt bevrijd.
-