Soms zijn er van die periodes
dan lijkt het uitzicht bar en boos.
Een balk belemmert ons gezichtsveld
en maakt ons leven uitzichtloos.

En daar het uitzicht wazig blijft
gebruiken wij ons 'hoortoestel',
zo vangen wij toch splinters op
van hier en daar, u snapt het wel!

Wij geven dan zo vlug het kan
die splinters van een ander door
en meestal gaat het dan zo van,
niet alles doorvertellen hoor!

Wij lijken dus maar al te vaak
- terwijl de uitzichtloosheid blijft -
een nietteminne journalist
die al zijn roddels overdrijft.

Vandaar de vraag, laten wij eerst
ons eigen uitzicht duid'lijk stellen
alvorens wij de kleine splinters
van onze naasten doorvertellen.

't Verlicht dan niet alleen ons oog,
maar ook ons hart voelt warm en broos.
God zelf schenkt ons dan de belofte,
van uitzichtloos naar Eindeloos.
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.

Reacties mogelijk gemaakt door CComment