en kom tot een unaniem besluit,
van het lijf en de leden en
het toebehoren,
om mens te zijn naar behoren.
Overdenkend in het alledaagse taalgebruik;
gaat onze weg dan niet soms krachtig
en weer dan machtig?
Verbaliseren en vitaliseren na dagen en nachten,
en komen wij weer op positieve gedachten,
want de blijheid dan bovendien
is juist graag weer gezien.
Heeft dan de mens in zijn lieve leven
goed geluk in zijn dagelijkse streven?
Lukt de kans om hem bij te staan,
en dan veel van zijn eigenzinnigheid
en veel om de toekomst bereid.
Gaat het offer dan het doel behalen
en van het aanschijn ook zijn tol betalen.
Vraag een ieder keer op keer
hoe te vergeven in de leer,
die wij nodig achten voor ons beiden,
dat onze geest en lichaam zo veel zeiden,
in eenheid toegezegd en aangehecht en
veel om onszelf wel afgezegd.
Kan de toekomst ons de weg dan wijzen,
die de toedracht van onszelf dan lezen.
Onze godsvrucht,
het geven en oprecht te wezen,
maar met godvrezendheid
en met onze verantwoordelijkheid.
In evenwicht dan vrezen en als mens verrijzen.
Kunnen wij onszelf dan een dienst bewijzen;
want onszelf verifieren is onze weg
steeds te laten laveren;
en met onzin ons niet laten degenereren.
en kunnen wij dan datgene beweren dat
God Onze Ouder ons heeft opgewekt?
Met oude waarden en nieuwe vormen,
in onze normen toegedekt.
Onze horizon wordt dan uitgestrekt en
ieder mens en Zijn hele wereld op zijn plaats gezet.