Tien, tien, twintig: een som of optelling?
10, 10, in 20, 20: dag van rouwen,
datum ook om te gaan trouwen,
brengt me tot een vertelling.
Er zijn speciale dagen, die extra onze aandacht vragen,
voor mensen en gebeurtenissen die we anders zouden missen:
er kwamen Nationale, Europese, Internationale en Werelddagen.
Vandaag Europees: tegen de doodstraf die men mensen gaf,
omdat hun misdaad, al dan niet bedreven, niet kon worden vergeven;
internationaal: het palliatief verzorgen van mensen die de dag van morgen
misschien niet meer beleven; wereldwijd: besef van geestelijke gezondheid.
Speciale dagen, doorheen het hele jaar, vragen om extra aandacht,
voor elkaar en bij aangelegenheden, waar wij, zeker in verleden,
echter ook in onze huidige tijd, voorbij gingen en gaan aan
de werkelijkheid van pijn, ziekte, dood, zwarte nacht.
Talloze dagen bestaan voor fééstelijk vieren: cultuur, kunst, natuur, dieren,
van zoveel dat mensen bedenken om extra aandacht aan te schenken.
Hoe prijzenswaardig ook om, heel humaan, bij zoveel stil te staan:
wat heeft op aarde echte waarde als we aan God voorbijgaan?
Hemelvaartsdag? Wat dat inhoudt is men vergeten,
wil van het kerstkindje Jézus niets meer weten,
denkt dat Pasen gaat over eieren en hazen!
Pinksteren, feest van de Heilige Geest,
is wel nooit zo onbelangrijk geweest.
tot en over Hem zíngen reserveren binnen kerkelijke kringen?
Spreken we voor eigen parochie, zoals het spreekwoord zegt,
of ook élders over Zijn liefde? Ziet men die in ons leven écht?
Goede God, U kent ons falen,
in over U verhalen én in ons leven.
U heeft het ons vergeven, maar wij weten dat
Ú onbekend bent, omdat men moeite met óns had.
Help ons groeien naar Uw wensen: we vragen
dat we dan voor medemensen geur ten leven dragen
en de stuk voor stuk gedenkwaardige dagen in onze tijd
in tevredenheid, met dank voor en aan álles en iedereen beleven,
zó pogen, op welriekende wijze, naar vermogen, U eerbetoon te geven.
2020 (2 Korinthiërs 2:14-17) {jcomments on}
