Ze waren oprecht, de ouders gegaan,
naar het doopvont in velerlei kerken.
Hun baby, hun zorg, was een kostbaar kleinood,
dat zij graag door God lieten “merken”.
 
De dominee, priester of evangelist,
had lief naar het kindje gekeken.
“Wij dragen ze op in geloof en gebed,
en het doopwater is hen tot teken”.
 
Het “Ja” heeft geklonken als belofte voorgoed,
van vader en moeder die hun kind wilden leren,
hoe God van ’t begin de wereld regeert…
en het goed is te volgen, de wegen des Heren.
 
Vaak zijn hun beloften bezegeld en werd
aan de kinderen heel veel mee gegeven:
De christelijke school, het avondgebed,
een voorsprong op ’t verdere leven.
 
Toch  is een beslissing, een “Jawoord” voorgoed
iets dat élk mens zelf moet beamen.
Soms jong en soms ouder heeft menigeen,
zichzelf in geloof te bekwamen.
 
De Bijbel is daarbij een ongelofelijk boek,
het typeert tijden, culturen, de mensen.
Wie op zijn geloof in het “watergraf” ging,
kreeg vreugde in God zonder grenzen !
 
Van zondenvergeving, geloof, liefde, hoop,
mochten duizendmaal duizenden spreken.
Een toekomst verwachting, een leven in God,
werd beter verstaan dan veel preken. -
 
Zo volgen vandaag, naar het Nieuw Testament,
veel christenen het spoor uit ’t verleden….
Zij zoeken Gods zegen door ónder te gaan
hebben zelf hun “Jawoord” beleden !
…………………………………………………………